„Będziemy kręcić, nie możecie już przejść”: w Żyrondzie rozpoczęły się zdjęcia do „Nędzników”

Sceneria, którą trzeba już zaadaptować. Te pierwsze chwile na planie pozwalają statystom i aktorom odkryć lokację, zorientować się w terenie i otrzymać instrukcje od reżysera.

Po drugiej stronie barier mieszkańcy również podlegają specjalnym instrukcjom: „Przechodzić ukradkiem, bez zatrzymywania się, a robienie zdjęć jest zabronione”. Ruch uliczny jest bowiem możliwy, z wyjątkiem sytuacji, gdy pracują kamery. Jednak pomimo próśb blokujących z ekipy technicznej, ciekawskim trudno oprzeć się pokusie: niektóre przejazdy przez płaskowyż są szybsze niż inne.

Wszyscy ci statyści, wybrani kilka miesięcy temu według bardzo precyzyjnych kryteriów, spotkali się wczesnym rankiem na sesji HMC. Obejmuje ona ubiór, makijaż i fryzurę. Efekt jest oszałamiający: od butów, przez kapelusze, aż po torby, rekruci przechodzą metamorfozę, gotowi ożywić ten rynek, który w filmie rozgrywa się w Marsylii. Płócienne spodnie dla mężczyzn, długie sukienki dla kobiet. Jedynym wyróżniającym się elementem stroju są okulary przeciwsłoneczne, które pozwolą im stawić czoła bardziej niż letniej pogodzie.

Jeśli chodzi o wystrój, każdy szczegół został starannie przemyślany i dopasowany co do milimetra. Cały zespół techniczny był w tym tygodniu zajęty przygotowywaniem bardziej realistycznego niż w rzeczywistości targowiska z samodzielnie wykonaną wiatą. Stolarka została postarzana przez malarzy, a liczne przedmioty z darowizn lub z drugiej ręki zostały wystawione.

W centrum zagrody trzymane są bydło, owce i kury, a konie ciągną wóz lub są zaprzęgane do specjalnie wykonanej balustrady. „Zdjęli nawet skrzynki pocztowe!” – zauważa z rozczarowaniem listonosz. Szkoda roweru; i tak będzie doręczał pocztę osobiście.

Ulice tętnią ekscytacją. Charakteryzatorzy, technicy i kierownicy sceny spotykają mieszkańców w każdym wieku, którzy gdzieś się kręcą lub pojawiają się tylko na tę okazję. Emmanuelle bezskutecznie szuka swojej córki, Marie Zoé, wśród statystów. „Nie wiem, czy będę w stanie ją rozpoznać” – żartuje. Alain i Yves, siedzący po drugiej stronie ulicy, rozmawiają o scenie, próbując przypomnieć sobie poprzednie zdjęcia w Saint-Macaire.

Ale dla tych, którzy tam mieszkają, to zupełnie inna historia. „Nie możemy wychodzić z domu, kiedy tylko chcemy” – wyjaśnia Clémence, 16-letnia mieszkanka. „Ale nigdy nie pomyślałabym, że otworzę okno i zobaczę, jak kręcą film, albo że ekipa filmowa będzie stała przed moimi drzwiami” – dodaje ze zdumieniem. Chociaż, w przeciwieństwie do matki, nie została wybrana do noszenia kostiumu z epoki, czuje się uprzywilejowana. „Poza tym są naprawdę mili”.

Przestrzeń miejska została odpowiednio zreorganizowana . Zespołom udostępniono wiele prywatnych i publicznych pomieszczeń, takich jak garaż Clémence. Niektóre lokale, niedaleko Mercadiou, służą również jako punkty gastronomiczne dla ekip technicznych, a kantyna znajduje się u stóp murów obronnych. „O 11:00 są kanapki dla statystów” – zwierza się jeden z techników. Jedynym problemem jest upał, który wydaje się trudny do zniesienia dla wszystkich filmujących w kostiumach w palącym słońcu.

Te pierwsze chwile będą jednocześnie pierwszymi sekwencjami filmu. Zainstalowano nawet dźwig do ujęć z góry. Była to również okazja dla ekipy, aby przyzwyczaić się do rytmu filmowania. Z tłumu dobiega nieustanny gwar, przerywany instrukcjami produkcyjnymi, czasami zagłuszany krzykami wyraźnie niezadowolonej krowy.

Zarówno mieszkańcy, jak i ekipa filmowa z entuzjazmem przeżywali tę bezprecedensową sytuację, gdy nagle: „Będziemy kręcić, nie możecie już przejść”. Okiennice zamknęły się, gapiów trzymano z daleka, „cisza... I akcja!”.